M.Ö. güneşe tapan bir halk olan Şemsilerin tapınağı olarak inşa edilen, 4. yy’da Mor Şlemun Manastırı olarak  genişletilip dönüştürülen, 15.yy'dan bu yana da Deyrulzafaran adıyla anılan manastır, eğitim işlevinin yanı sıra 640 yıl patriklik merkezi olarak işlev görmüştür. İçerisinde farklı dönemlerde yapılmış üç adet kilise bulunmaktadır; Mor Hayno Kilisesi (493-518), Meryem Ana Kilisesi (1686-1708) ve Mor Petrus Kilisesi (1696-1699). Tarihsel ve yapısal olarak içinde çok farklı katmanlar bulunduran ve Mardin için simgesel bir önemi olan böyle bir yapıya, artan ihtiyaçlara ve turizmin yarattığı talebe cevap veremediği tespiti doğrultusunda iki farklı ek bina tasarlanmıştır: Ziyaretçi Karşılama Merkezi ve farklı coğrafyaların ruhban sınıfı temsilcileri için Misafirhane. Bu binalardan Ziyaretçi Karşılama Merkezi 2005 yılında hayata geçirilmiştir.

Ziyaretçi Karşılama Merkezi, Deyrulzafaran Manastırı’ndan kopuk olsa da konumu itibariyle birlikte algılanmaktadır. Bu birlikteliğin ele alınışı Karşılama Merkezi’nin mimarisini belirlemiştir. Yaklaşık 25 asırlık bir yapı olan manastıra yabancılaşmamak esas gayedir. Tüm mekânsal kurgu, avlunun varlığı, malzeme seçimi, kütle hareketleri, kemer, eyvan, arkad gibi mimari elemanların kullanımı bu hedefi destekler. Yapı, uzaktan gözü kısıp izlendiğinde “ben buradayım” diye bağırmaktansa, etkileyici peyzajın içinde kaybolmayı, parçası olduğu, taştan inşa edilmiş manastıra ait olmayı yeğler. İnşa edildiği dönemi ise yaklaşıldığında ve içine girildiğinde açık etmektedir. Motiflerden arındırılmış, çizgileri sadeleştirilmiştir. Mardin’in taşı yapının her noktasında hissedilir. Aynı mekanda güneş ve gölge bir aradadır. Girişte sıcak, avluda ve eyvanda serinlik hissedilir.

Mardin’desinizdir, Mardin’in kırsalında bir dağın eteğinde, yaşlı bir manastırın berisinde.